Τροφή . Λέξη θηλυκού γένους που στην ουσία σημαίνει οτιδήποτε συντελεί στην ανάπτυξη…
Μυστηρια ετοιμολογία που εμπεριέχει την έννοια της ζωής και της εξέλιξης της. Μια λέξη τόσο σπουδαία για να υπάρχεις. Μια λέξη που εκτός από ζωή έχει κ πόνο …
Θυμάμαι να μου διηγείται η μητέρα μου πως όταν με άλλαζε φαινόταν πως το σώμα μου σίγουρα δεν ήταν ψιλόλιγνο ! Πάντα η γεύση της ζάχαρης με έκανε να νιώθω χαρά και στοργή και υπήρχαν φορές που όταν έτρωγα το αγαπημένο μου φαγητό… τραγουδούσα! Αργότερα ότι δεν ήθελα να πω ,έπνιγα τα λόγια μου με ένα σοκολατάκι και αυτή η γλύκα μου ηρεμούσε την καρδία ,όμως στην ουσία αυτό δημιουργούσε έναν ενήλικα ενοχικό και αυτοτιμωρούμενο.
Και όπως το διαβάζεις θα πεις .. «πολύ σκληρά τα λέει!» όμως αυτή είναι η αλήθεια.
Στην ενήλικη ζωή μου περίπου 25 ετών αποφάσισα να χάσω κιλά πολλά κιλά με αποτέλεσμα και εγώ η ίδια να μην με αναγνωρίζω και εκεί κατάλαβα την σκληρή μεριά του κοινωνικού ρατσισμού.
Θα μου πεις αφού αδυνάτισες …? Κι όμως. Μέχρι τότε ήμουν απλά η καλή φοιτήτρια που με αγαπούσαν οι φίλοι μου και κάποιοι συμφοιτητές μου όμως εκεί κατάλαβα γιατί κάποιοι δε μου μιλούσαν ποτέ. Τότε κι εγώ εντυπωσιάστηκα με την κακή έννοια και μπορώ να πω πως κλείστηκα και ξεκίνησε μια νέα διατροφική συνήθεια…
Να μην τρώω και όταν έφτανα στην επιτυχία του να τρώω μόνο ένα τοστ την ημέρα και πολύ καφέ και νερό να χαίρομαι που υποσιτιζόμουν.
Αυτό μου έγινε βίωμα, το φαί ήταν κάτι που με απομάκρυνε τόσα χρόνια από τους ανθρώπους , με έβλεπαν με το ΄΄παλτό΄΄ της παχυσαρκίας και όταν το έβγαλα από πάνω μου τότε είδαν αυτό που λίγοι φίλοι μου έβλεπαν. Ευτυχώς ήμουν στα 25 και είχα την κρίση να απομακρύνω τους νέους μου φίλους με ευγένεια και να κρατήσω μια απόσταση ασφαλείας.
Παρόλο που είμαι επιστήμονας υγείας δεν έβλεπα το κακό που έκανα και στο σώμα μου και στην ψυχή μου. Το μόνο μου μέλημα ήταν ένας αριθμός. Ένας αριθμός κάθε πρωί στη ζυγαριά που όταν έβλεπα 58 μπορεί να με έκανε χαρούμενη όλη την ημέρα… Η έλλειψη τροφής και βασικών συστατικών από το σώμα μου με οδήγησε σε μυική ατροφία και ενώ ήμουν λεπτή πολύ είχα 33% λίπους στο σώμα μου… Εκεί κάποιο καμπανάκι χτύπησε μέσα μου…
Ταυτόχρονα θέλοντας να κόψω το κάπνισμα φοβόμουν μην γυρίσω πίσω στα 108 κιλά όμως η απόφαση μέσα μου είχε παρθεί. Πρέπει να αποκοπώ από μια εξάρτηση χαζή. Πίστευα πως ήδη είχα αποκοπεί από μια εξάρτηση και ήταν αυτή του φαγητού…. Λάθος.
Ξαφνικά έγινα 63 κιλά και νόμιζα πως ήμουν 200. Κλάμα κάθε πρωί στη ζυγαριά.
Πέρασαν 2 χρόνια να μη με αγαπάω (λες και με αγαπούσα πριν!) να με κατηγορώ ότι δεν μπορώ να κρατηθώ και φτάνω 68 κιλά νομίζοντας ότι είμαι ένας κινούμενος ελέφαντας… όμως ένιωθα γερή. Όχι πια αδύναμη αλλά αυτό τα τζήν που ήταν το πιο μικρο νούμερο που υπήρχε είναι παρελθόν… Με ανθρώπους που ήταν δίπλα μου και ,φυσικά δεν είχα πει τίποτα , συζητούσα και προσπαθούσα να ζητήσω βοήθεια ώσπου νομίζω με κατάλαβε ο άνδρας μου κ εκείνος επιστήμονας υγείας.
Με έπεισε πως η ζυγαρία είναι ένας αριθμός πλασματικός και μετράει πρώτα η ενέργεια που έχουμε , τα ποσοστά λίπους μας και η μυική μας δύναμη.
Πλέον στα 37 μου πιο συνειδητοποιημένη και έχοντας παλέψει με το τέρας μέσα μου και όντας έγκυος 8 μηνών τρώω φυσιολογικά έχοντας πάρει λίγα κιλά νίωθω καλά , προσπαθώ να με αγαπήσω τρελά ,αυτό θέλει χρόνο, και ζω φυσιολογικά με στόχο να μάθω το παιδί μου πως δεν είναι κακό να τρως, κακό όμως είναι να τρώς όταν δε θες να εκφραστείς να τρως όταν πεινάει η ψυχή σου. Γιατί η τροφή την ψυχής σίγουρα δεν είναι μια σοκολάτα.
Ασχολήθηκα για τον εαυτό μου με την διατροφή και τα μακροθρεπτικά και ακόμα και εκεί είδα πως δεν πρέπει να αποκλείεις καμία τροφή αλλά με σύνεση να τρως για να ζεις και όχι να ζεις για να τρως. Γιατί πιστεψέ με αυτό που σε τρώει … σίγουρα δεν τρώγεται !!!!
Νίκη Καββαδία