Το διασημότερο φάρμακο στον κόσμο γεννήθηκε από τον φλοιό της ιτιάς και το βασικό συστατικό του, τη σαλικίνη.
Πολλοί αρχαίοι πολιτισμοί μεταξύ των οποίων οι Σουμέριοι, οι Αιγύπτιοι, οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν εκχύλισμα ιτιάς για τη θεραπεία των ασθενών τους. Ήδη από το 400π.χ ο Ιπποκράτης χρησιμοποιούσε τον φλοιό ιτιάς για να ανακουφίζει τους ασθενείς του από τον πόνο και τον πυρετό. Το 1763μ.χ o Edward Stone σε μια επιστολή του περιγράφει την χρήση σκόνης από φλοιό ιτιάς για την αντιμετώπιση του πυρετού. Το 1828μ.χ ο Joseph Buchner, απομονώνει πρώτος τη σαλικίνη. Δέκα χρόνια μετά(το 1838μ.χ) ο Raffaele Piria με υδρόλυση της σαλικίνης λαμβάνει το σαλικυλικό οξύ. Το 1853μ.χ ο Charles Frédéric Gerhardt συνθέτει τυχαία το ακετυλοσαλικυλικό οξύ. Η ένωση παραμένει ξεχασμένη για αρκετά χρόνια λόγω της πεποίθησης ότι δεν είχε καμία πρακτική αξία. Το 1897μ.χ ο Felix Hoffmann παρασκευάζει για λογαριασμό της γερμανικής Bayer το ακετυλοσαλικιλικό οξύ. Ο Hoffmann χορηγεί το φάρμακο στον πατέρα του που έπασχε από ρευματισμούς και διαπιστώνει πως η παρουσία της ακετυλικής ομάδας μειώνει σημαντικά τις ανεπιθύμητες ενέργειες που προκαλούσε η λήψη του σαλικιλυκού οξέος. Δύο χρόνια μετά η Bayer θέτει σε κυκλοφορία το φάρμακο με την εμπορική ονομασία ASPIRIN. Το όνομα προκύπτει από τα γράμματα Α για την παρουσία της ακετυλικής ομάδας, SPIR που παραπέμπει στο φυτό Spiraea Ulmaria και την κατάληξη IN που αποτελούσε χαρακτηριστικό των φαρμάκων εκείνη την εποχή. To 1948μ.χ ο Lawrence Craven διαπιστώνει πως η καθημερινή λήψη ασπιρίνης μειώνει την πιθανότητα σχηματισμού θρόμβου και την πιθανότητα καρδιαγγειακού επεισοδίου. Το 1971 ο John Vane καθηγητής φαρμακολογίας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου περιγράφει το μηχανισμό δράσης του ακετυλοσαλικιλικού οξέος, γεγονός που λίγα χρόνια μετά χαρίζει σε αυτόν και τους συνεργάτες του το βραβείο Νόμπελ.
Πηγή: